De laatste jaren treden er, door verschillende oorzaken, steeds vaker hoge waterstanden op. Het structureel verhogen van de dijken is een kostbare zaak, maar als door hoge rivierwaterstanden de dijk dreigt te overstromen en structureel verhogen van de dijken is niet gebeurd, dan wordt er vaak in allerijl een nooddijk van zandzakken gebouwd. In Nederland bestaan er geen richtlijnen over hoe een zandzakdijk dient te worden. Ook de precieze krachtenwerking in de zandzakdijk is onbekend, maar deze heeft zich bewezen in het verleden. Er bestaan enkel algemene vuistregels waarvan een overzicht wordt gegeven. Voor een arbeidsintensieve oplossing als zandzakken bestaan er wel degelijk alternatieve systemen. Van deze systemen bestaat er geen enkel overzicht, ook hun stabiliteit is onbekend. Er is een onderverdeling gemaakt van een aantal tijdelijke waterkeringsystemen (TWK) aan de hand van de manier waarop het water wordt gekeerd. Deze systemen zijn onderverdeeld in vier groepen, de opblaasbare kokervormige geomembranen of plastic elementen, de celvormige systemen, de staande systemen en de snelwegbarriblokken. De twee voornaamste bezwijkmechanismen van de systemen zijn het wegglijden en het omrollen of kantelen van de constructie. Welk systeem het beste kan worden toegepast is erg afhankelijk van de te verwachten situatie. Gaat men een TWK op en bestaande waterkering toepassen dan zal men moeten kijken wat de interactie is tussen deze waterkeringen. Er is vooral gekeken naar de invloed van de macrostabiliteit als gevolg van de interactie tussen TWK en de permanente waterkering