Uit de praktijk is een enkel geval bekend waarin de toestand van de teenconstructie zodanig is verwaarloosd dat van enige opsluiting eigenlijk geen sprake meer is. Het is dus reëel om te veronderstellen dat in praktijkgevallen de klemming kan worden gelimiteerd door bezwijken van de teenconstructie. Bij afschuiving kan onderscheidt worden gemaakt in afschuiven van de volledige bekleding en afschuiving van de toplaag. Evenwichtsbeschouwingen voor beide situaties hebben geleerd dat het niet mogelijk is om, gegeven dat afschuiving van de totale bekleding niet optreedt, uit te sluiten dat afschuiven van de toplaag op kan treden. Dat maakt dat eigenlijk afschuiving van de toplaag als apart mechanisme moet worden beschouwd. Aan de hand van de resultaten van eerder uitgevoerde praktijk- en Deltagoot-metingen is nagegaan of in de huidige rekenmethode, Steentoets2008, gerekend wordt met te hoge normaalkrachten. Het blijkt dat de beschikbare metingen niet tot eenduidige conclusies leiden. De metingen geven in ieder geval geen reden om de huidige implementatie te wantrouwen. De methodiek volgens welke de sterkte van de teenconstructie kan worden vastgesteld, is al een decennium of langer geleden beschreven door De Groot [De Groot, 1998] en Meijers [Meijers en De Groot, 1993]. Toepassing van die methodiek vereist echter wel dat alle kenmerkende parameters bekend zijn, zowel de dimensies van het teenschot zelf als van de grond waarin deze is geplaatst en de bestorting die eventueel voor het schot is aangebracht. Deze gegevens worden niet systematisch verzameld en zijn dan ook niet alle terug te vinden in beheersregisters. Alleen als er veel gegevens voor een concrete case beschikbaar zijn kan de som worden gemaakt.