Kan je architectuur vermenselijken door een gevoel tot ontwerpopgave te maken? Dit is de vraag waarmee ik mijn afstudeerproject startte. Thuis is een begrip dat veel wordt gebruikt en wat sterk gekoppeld is aan de architectonische typologie huis. Zijn deze echter onlosmakelijk met elkaar verbonden en wanneer voel je je thuis? Door middel van film ben ik thuis vanuit een menselijk perspectief gaan onderzoeken. ‘Mijn Afrikaanderwijk’ is de eerste onderzoeksfilm en bevraagt de verhouding van mens en buurt als deze dreigt te veranderen door gentrificatie. De tweede en derde onderzoeksfilm, samengevoegd in de film ’t huis’, analyseren of het begrip hiervan veranderd als je daadwerkelijk je huis hebt moeten verlaten aan de hand van de ervaringen van mensen met een migratieachtergrond. Uit het onderzoek bleek dat de thema’s toe-eigening, ontmoeting en belichaming sterk verbonden zijn met het thuisgevoel. Deze begrippen zijn zo generiek en de individuele invulling hiervan zo specifiek dat ze niet op de volledige groep van mensen met een migratieachtergrond van toepassing zijn of dat ik mijzelf en mijn omgeving in Amsterdam ook kon herkennen in hun zoektocht naar thuis als je huis dit niet is. Met mijn afstudeerproject wil ik het belang van permanente plekken in de stad benadrukken die onafhankelijk van inkomen, weer of tijd toegankelijk zijn. In de laatste film komen daarom de mensen met een migratieachtergrond samen met mensen in mijn directe omgeving in het gebruik van een specifiek ontwerp voor een ankerpunt in Amsterdam. Een ankerpunt is een intieme publieke buitenruimte met binnenruimte die georiënteerd is op de elementen. Door verloederde en vrijkomende kavels als zodanig te transformeren, kan een netwerk van ankerpunten in de stad worden gecreëerd.

The Israel-Palestine conflict is a traumatic experience that continues to violate the underlying basic structures of the Israeli and Palestinian societies. The cultural differences of commemoration of this conflict complicate coming to a stable convergence of a single render of the traumatic events. To date, research has been limited to the psychological basis of memory and the sociological impact that empowers individuals to overcome their trauma. Yet, it is not clear what the possibilities are to bridge the cultural differences of commemoration in order to achieve reconciliation. Hence, this thesis explicates the difference between Western and Arab mourning by comparing two Israeli and two Palestinian memorials in typology and event. The considered case studies are The Military Cemetery on Mount Herzl (1960), the cemetery in the mosque of the refugee camp in Shatila (1982), Monument to the Negev Brigade in Beer Sheva (1963-1968) and a Palestinian monument in ‘Ailabun (1983). The concept of universal mourning in joint cemeteries is proposed as a starting point for reconciliation on the basis of the similarities from the comparison. The personal, physical and political complications of the bereavement process of traumatic memory of Hirst and Manier (2008), which follow from a theoretical realisation of the joint cemetery, emerge to be the core barriers for the creation of reconciliation circumstances by spatial interventions. Therefore, this thesis provides suggestions to bridge these with existing reconciliation formats divided into the Coexistence Model, the Joint Projects Model, the Confrontational Model and the Story-Telling Model.