Dit onderzoek is uitgevoerd om te toetsen wat de mogelijkheden en beperkingen zijn van de akoestische emissie (A.E.) techniek voor de niet-destructieve inspectie van vrachtwagenassen, waarin de verbinding tot stand is gebracht door middel van afbrandstuiklassen. Ten behoeve van het onderzoek zijn proefplaten vervaardigd met een vergelijkbare afbrandstuiklas, waarin een kerf is aangebracht. Ter bepaling van de geschiktheid van de A.E.-inspectiemethode om ontoelaatbare defecten in de asverbinding met zekerheid vast te stellen, moeten de afmetingen hiervan bekend zijn. Om deze afmetingen nauwkeurig te kunnen berekenen is aan de hand van proeven het vermoeiings- en bezwijkgedrag van de afbrandstuiklas in de proefplaten bepaald. Proefplaten met een vermoeiingsscheur zijn quasi-statisch belast, waarbij de vrijkomende A.E. is opgenomen en bestudeerd. De significante emissie voor de inspectie wordt geproduceerd bij de plastische vervormingen aan de scheurtip. Na een uitvoerig ruisonderzoek was het mogelijk de meeste storingsbronnen te elimineren. Berekend is dat een semi-elliptische oppervlaktescheur met een lengte van 22 mm en diepte van 7 mm het kleinste ontoelaatbare defect in de asverbinding is. De maximale spanningsintensiteit voor dit defect, die kan worden bereikt met de maximaal toelaatbare belasting van de asverbinding is 45 MPaVm. De experimenten hebben aangetoond dat de detecteerbare spanningsintensiteit met de gebruikte A.E.-apparatuur 50 MPaVm is. Hieruit is geconcludeerd, dat de kleinste ontoelaatbare defecten in de asverbinding niet gedetecteerd kunnen worden met de beschikbare apparatuur.