Populistische partijen als de PVV, TON en de LPF worden vaak in een adem genoemd met een nieuwe culturele scheidslijn die tegenwoordig het Nederlandse politieke landschap verdeelt: die tussen de voor- en tegenstanders van het in ijltempo voortschrijdende proces van globalisering en europeanisering. Hebben we hier inderdaad te maken met een nieuwe scheidslijn? Of moeten we Geert Wilders en de zijnen eerder zien als de nieuwe spreekbuizen van een oude onderklasse? En waar in de huidige discussie over populisme minstens zoveel aandacht voor is: moeten we ons zorgen maken over de grote populariteit waarin deze nieuwe partijen en hun leiders zich tegenwoordig mogen verheugen?