Stichting Wetlands in het IJsselmeer heeft de afgelopen jaren gefungeerd als aanjager van het debat over het IJsselmeergebied. Dit vanuit de onderkenning dat er in de Zuiderzeewerken een nieuwe slag gemaakt dient te worden, omdat zich nu trends en behoeften aandienen die bij de conceptie van de Zuiderzeewerken, honderd jaar geleden, niet kenbaar waren. De gedachte hierachter is dat de functie die dit ‘Blauwe Hart’ te vervullen heeft bij de verdere inrichting van ons land, onder andere in relatie tot de mogelijke effecten van de klimaatverandering, een nieuwe planningshorizon van honderd jaar nodig maakt. De ontwikkelopgave op deze tijdschaal hebben we de ‘IJsselmeerwerken’ genoemd. Stichting Wetlands gaat ervan uit dat een dergelijke opgave alleen tot een bevredigend resultaat kan leiden wanneer dat in samenspraak gaat met de complete ‘vertooggemeenschap’: alle partijen die bij de problematiek betrokken zijn, waaronder diverse overheden én een breed circuit van niet-gouvernementele organisaties (NGO’s), zoals natuurbeschermers, recreatieorganisaties, ondernemers en actiegroepen. De invloed van NGO’s en het bestuurlijke complement daarvan – de verminderde doorzettingskracht van overheden – verklaart de algeheel als ‘stroperig’ ervaren besluitvorming rondom ruimtelijke inrichtingsvraagstukken. Een nieuwe besluitvormingsmethode is nodig, met als sleutelbegrip vroegtijdige en diepgaande interactie met alle betrokken partijen. De interactie strekt zich uit van de probleemdiagnose, via de verkenning van oplossingsrichtingen, naar het feitelijke planningproces. Wetenschappelijke kennis fungeert daarbij als ankerpunt, ook al hebben de diverse betrokkenen verschillende percepties op die kennis. Deze werkwijze sluit nauw aan bij het advies ‘Sneller en Beter’ van de Commissie-Elverding, van april 2008.