Ambulanceplaatsingsmodellen hebben tot doel om ambulances op een efficiënte manier over een gebied te verdelen. In Nederland streeft men ernaar zoveel mogelijk oproepen binnen 15 minuten te dekken. Een oproeppunt wordt ‘gedekt’ door een ambulance als deze binnen 15 minuten na melding bij 112 ter plekke kan zijn. In dit onderzoek wordt de werking van een zestal statische ambulanceplaatsingsmodellen vergeleken. De belangrijkste modellen zijn MCLP, MEXCLP en ATTM3. De andere modellen (DSM, ATTM en MALP) zijn in bepaalde mate variaties op deze modellen. MCLP is een model dat vaak wordt gebruikt om standplaatsen te bepalen. Dit model maximaliseert de oproepen die door tenminste één ambulance gedekt worden. MEXCLP heeft ook tot doel de dekking door tenminste één ambulance te maximaliseren, maar houdt daarbij rekening met de kans dat een ambulance al kan zijn uitgerukt. ATTM3 is een model dat tijdens dit onderzoek is ontwikkeld. ATTM3 minimaliseert de gemiddelde aanrijtijd (de tijd die het kost om naar een oproeppunt te rijden) en houdt daarbij rekening met de beschikbaarheid van de drie dichtstbijzijnde ambulances. In het eerste deel van het onderzoek bepalen de modellen voor elke Nederlandse ambulanceregio zowel de standplaatsen als het aantal ambulances per standplaats. De vergelijking vindt vervolgens plaats aan de hand van elf verschillende criteria (zoals bijvoorbeeld door hoeveel ambulances een punt wordt gedekt, gemiddelde aanrijtijd en oplostijd). Het blijkt dat MEXCLP en ATTM3 het beste scoren op deze criteria. In het tweede deel van het onderzoek worden eerst de standplaatsen bepaald met MCLP. Vervolgens bepalen de andere vijf modellen hoe de ambulances over deze standplaatsen moeten worden verdeeld. Dit met het doel te onderzoeken hoe de doelfuncties en de elf criteria worden beïnvloed als alleen MCLP standplaatsen kunnen worden gebruikt. Het blijkt dat de doelfuncties en de kenmerkende criteria van de modellen ernstig verslechteren.