Bodem- en oeververdedigingswerken, op een zinkstuk (traditioneel), op geotextiel, of met een filtergradering in lagen, vormen een belangrijk onderdeel in waterbouwkundige constructies. Deze verdedigingsconstructies, tegen de eroderende werking van stroom-, verval- en/of golfbelastingen, worden onder andere toegepast op bodem en oevers in rivieren en zeearmen en bij afsluitingswerken. Ze zijn veelal opgebouwd uit relatief dunne lagen van granulair materiaal. De uitvoering van deze steenbestortingen geschiedt hoofdzakelijk met behulp van schepen die hun lading materiaal vanaf de waterlijn zijdelings overboord zetten. Het technisch meest verantwoorde werktuig is de schuifstorter, waarbij het stortmateriaal door middel van hydraulische schuiven zijdelings overboord wordt gezet, terwijl het schip een zijdelingse beweging maakt. Als met een schuifstorter stenen worden gestort is moeilijk te voorspellen hoe het profiel er op de bodem uit komt te zien. Deze onvoorspelbaarheid volgt voornamelijk uit (de onregelmatigheden) in het stortproces van de schuifstorter. Het doel van dit onderzoek is dan ook om meer inzicht in het stortproces van de schuifstorter te krijgen om zodoende de voorspelbaarheid van het stortprofiel ten behoeve van bodem- en oeverbeschermingen te kunnen verbeteren. Het accent van het onderzoek ligt hierbij voornamelijk op het inzichtelijk maken van (de onregelmatigheid in) de hoeveelheid stortmateriaal die van het laaddek geschoven wordt (aangedruid met bresgedrag het val- en bodemgedrag van het gestorte materiaal onder water (aangeduid met spreiding). Beide aspecten zijn in dit onderzoek middels (denk)modellen theoretisch benaderd en vervolgens getoetst aan de hand van experimenten die op verkleinde schaal zijn uitgevoerd.