Sinds de financiële verzelfstandiging van de Nederlandse sociale-huursector in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw hebben woningcorporaties een grotere beleidsverantwoordelijkheid gekregen wat betreft de ontwikkeling van hun woningbestand. Dit heeft geleid tot een verhoogde activiteit in het ontwikkelen van portefeuillebeleid en tot de opkomst van systematische methoden om dit beleid te concretiseren in investeringskeuzen op complex- of woningniveau, zoals renoveren, verkopen, slopen of ‘gewoon’ onderhouden. Dit boek gaat in op de vraag, in hoeverre het ontwikkelde portefeuillebeleid van woningcorporaties is terug te vinden in de uiteindelijke investeringskeuzen. Ook komt aan de orde, welke rol de genoemde methoden daarin spelen. Voor dit boek is veldwerk uitgevoerd onder verschillende corporaties die in de sector qua beleidsontwikkeling tot de voorlopers gerekend kunnen worden. Mede op grond van dit veldwerk toont het boek enkele tekortkomingen in de gangbare modellen voor strategische planning en draagt het verbeteringen daarvoor aan.