Hoewel ik tijdens mijn opleiding leerde ontwerpen, voelde ik dat ik maar weinig grip kreeg op de dynamiek waarmee we dingen beleven. We ontwerpen gebouwen van steen en hout, die stilstaan; toch lijkt alles wat zich tussen de muren van onze huizen en steden afspeelt bewegelijk en tijdelijk. We nemen de materiële wereld allemaal ongeveer hetzelfde waar met onze zintuigen, toch beleven we alles anders. Soms beweeg ik me vluchtig en onverschillig en soms langzaam en aandachtig. Soms brengt een geluid of geur me in vervoering en vergeet ik voor even de wereld om me heen. Soms verdwaal ik in een dagdroom; en terwijl mijn lichaam zich nog altijd begeeft in dezelfde wereld, reis ik in gedachten door verschillende plekken en tijden tegelijk. Ik stelde aan het begin van dit jaar de vraag: wat is de geleefde ruimte? Een ruimte die gekleurd lijkt door onze herinneringen, associaties, verbeelding en onderbewustzijn. Ik richtte me in mijn onderzoek op film, omdat filmmakers - meer dan architecten - een taal hebben ontwikkeld die op expliciete manier uitdrukking geeft aan de belevingswereld van de toeschouwer. Filmmakers zijn zich ervan bewust, hoe je met montage - een nauwkeurige samenstelling van licht, geluid, schaal, beweging en ritme - de emotie van de toeschouwer kan sturen. Door het scheppen van relaties en met behulp van suggesties en associaties ontstaat nieuwe betekenis. Aan de hand van drie cinematografische ordeningsprincipes, bestudeerde ik de effecten van een architectonische montage op de belevingswereld van de gebruiker. Ik zocht naar een nieuwe taal om de dynamiek van licht, geluid, geur en beweging op een expliciete manier te integreren in het ontwerpproces.