Autonome architectuur en de stad gaat over de ‘revisie van de moderne architectuur’ na de Tweede Wereldoorlog. Frappant is de complete ommekeer in de appreciatie van de moderne architectuur die in de jaren zeventig heeft plaatsgevonden. In een breder verband getuigt de introductie van de term ‘post-modernisme’ daarvan. De rol van monumentaliteit in architectuur, wat te doen met de historische stadscentra, het vraagstuk van regionale tradities, kortom de relatie van architectuur tot de geschiedenis kwam in het centrum van de discussie te staan en zou uiteindelijk de bijl leggen aan de wortels van het discours van de moderne architectuur. De vraag is, welke rol het Italiaanse neo-rationalisme, dat bekend is geworden onder de naam La Tendenza, in dit proces van ontbinding heeft gespeeld. Daar gaat deze studie met name over. Centraal staat ‘het wetenschappelijk en didactisch project’ waar La Tendenza aanvankelijk voor stond. Alleen vanuit dit gezichtspunt is volgens de auteur te begrijpen dat La Tendenza tegelijkertijd de moderne architectuur onder vuur nam én zich opwierp als haar ware erfgenaam. Een dergelijke manoeuvre was niet uniek. La Tendenza deelde die met de jongste lichting onder de leden van het Congrès Internationaux d’Architecture Moderne (CIAM), bekend geworden als Team 10, die zich na de opheffing van deze organisatie in 1959 over de geest van het avant-gardisme had ontfermd.@en

Since 2016 the city of Amsterdam, which is famed for its expansion plans, has been focusing on densification. As part of the council’s vision of a city with high quality of life (a circular economy, health, etc.), its Koers 2025: ruimte voor de stad (Target 2025: room for the city) programme includes densification involving at least 50,000 new dwellings. Most of these will be built in the form of tower blocks in the ‘Ring Zone’: the area between the prewar and postwar city along the A10 motorway, the circular railway line and the banks of the River IJ. In the next few years this area is to become a linking element between the centre and the districts beyond the ring, as well as a gateway to the city from the surrounding region. This will give a remarkable twist to a trend that was launched much earlier. ‘Today the existing city is not a marginal phenomenon within an endless mass of new urban development; on the contrary, new urban expansion lies in the margin of the existing city,’ wrote Erik Pasveer in 1991. The age of major urban expansion was truly over, and with it architects’ and urban planners’ focus on ‘tomorrow’s city’. The Bijlmer development, now known as South-East Amsterdam, was in that sense the last example of it. Yet Koers 2025 appears to be reviving the notion of ‘tomorrow’s city’ in a new form. @en