In dit verslag wordt bepaald wat de gunstigste bouwmethode voor de bouw van de Wijkertunnel is, zowel voor wat betreft het gesloten gedeelte als voor wat betreft de afritten. Eerst wordt een programma van eisen voor de tunnel gegeven, waarna de eisen ten aanzien van de verkeerskundige aspecten volgen. Het toepassen van een kruipstrook wordt noodzakelijk geacht. De plaats waarop deze dient te beginnen wordt bepaald. Uit een overzicht van de mogelijke bouwmethoden wordt de optimale bouwwijze gekozen; dit gebeurt zowel voor het open als voor het gesloten gedeelte. Nadat deze bouwmethoden zijn bepaald richt de studie zich op de eigenlijke vraag, die ook bij Rijkswaterstaat leeft, welke aan de basis van dit verslag heeft gelegen, n.l.: "Hoe ver dient het gesloten gedeelte voortgezet te worden, m.a.w. waar kan de overgang van het gesloten gedeelte naar de open afrit het best gelegd worden?". Hier wordt eerst aangegeven door welke praktische (of uitvoeringstechnische) randvoorwaarden de lengte van het gesloten gedeeelte wordt begrensd. Vervolgens wordt voor een bepaald punt een kostenvergelijking gemaakt tussen de twee mogelijkheden. Dit gebeurt door een prijs per m3 te bepalen, waarbij echter dient te worden aangegeven dat het hierbij gaat om een vergelijking en dat er geenszins naar wordt gestreefd om tot een exacte prijs te komen. Om tot een goede kostenvergelijking te kunnen komen is een goede kennis van het toe te passen palenplan onontbeerlijk. Om tot een (eenvoudig) palenplan te komen is voor een aantal paalconfiguraties met behulp van de computer de bijbehorende krachtsverdeling bepaald. Hierbij kwam een interessant probleem naar voren, namelijk het bezwijken van de palen. Er wordt gekeken op welke manieren de palen kunnen bezwijken en welke gevolgen dit bezwijken heeft voor de krachtsverdeling in de overige palen en of dit eventueel consequenties kan hebben bij het ontwerpen van een palenplan.