De ontwerpstudie 'Ondergrondse Fruitopslag in de Merwehaven te Rotterdam' maakt deel uit van een studie naar het 'Bouwen van Industriele Ondergrondse Ruimten (BIOR)' van de gelijknamige deelprojectgroep van het LWI, het Land Water en Milieu Informatietechnologie programma. De deelprojectgroep BIOR is er op gericht een afwegingsmodel te ontwikkelen, als hUlpmiddel bij het afwegen van het gebruik van de ondergrond voor industriele toepassingen. Om dit model te kunnen toetsen worden een aantal praktijkcases uitgewerkt. Eem van die cases is het ontwerp van een ondergrondse fruitterminal in de Merwehaven te Rotterdam. In deze ontwerpstudie wordt een ontwerp gemaakt van een ondergrondse opslagterminal voor fruit. Bij dit ontwerp worden de uitvoeringsmethode en de aanlegdiepte gevarieerd. Er worden derhalve drie dieptes beschouwd. De verschillende bouwmethoden worden gevonden door verschillende 'state-of-the-art' uitvoeringsmethoden voor horizontale enverticale bouwputbegrenzingen met elkaar te combineren. De Merwehaven in Rotterdam ligt aan de noordelijke oever van de Maas, in de buurt van het Marconiplein. Het gebied rond de Merwehaven is een van de herstructuerings-gebieden uit Het 'Havenplan 2010' van het Gemeentelijk Havenbedrijf in Rotterdam. In dit gedeelte van de haven, met de naam 'Rotterdam Fruitport', vindt overslag, bewerking en distributie van fruit en groente plaats. De Rotterdamse haven wil hier ruimte creeren voor toegevoegde waarde activiteiten, behorend bij de behandeling van vers fruit, zoals gekoelde opslag voor een langere periode, doorvoer, distributie, verpakken, veilen en laten rijpen van het aangevoerde fruit. Een belangrijke randvoorwaarde voor het ontwerp wordt opgelegd door de aanwezigheid van de bestaande kademuur. Deze bestaat namelijk uit betonnen caissons die verhinderen dat een eventuele damwand of diepwand verankerd kan worden in de achterliggende grond. Aan de hand van de benodigde opslagcapaciteit en de configuratie van pallets, wordt een lay-out voor de fruitterminal gegenereerd. Daarbij worden drie aanlegdieptes beschouwd, van twee, vier of zes pallets boven elkaar, met een opslagcapaciteit van respectievelijk 47%, 68% en 99% van de benodigde capaciteit. Vervolgens wordt aan de hand van de gegevens over de specifieke situatie en de randvoorwaarden in de Merwehaven, gemotiveerd welke van de 'state-of-the-art' uitvoeringsmethoden toepasbaar zijn en welke op voorhand al afvallen. Van de overgebleven uitvoeringsmethoden wordt de technische haalbaarheid voor de drie aanlegdieptes gecontroleerd. Voor de horizontale bouwputbegrenzingen bestaat deze controle uit een toetsing van het verticale evenwicht van de constructie in de bouwfase en in de eindfase. In de gevallen van de verticale bouwputbegrenzing wordt de stabiliteit van de grondkerende constructie gecontroleerd. Op deze wijze worden de grenzen van de aanlegdiepte voor elke uitvoeringsmethode in kaart gebracht. In een multicriteria-matrix worden de overgebleven, toepasbare, uitvoeringsmethoden met elkaar vergeleken. Ook wordt van alle uitvoeringsmethoden een globale kostenberekening gemaakt. Helaas is voor de grootste aanlegdiepte slechts een uitvoeringsmethode overgebleven zodat voor deze diepte niet echt meer van een vergelijking sprake is.