This research examines the complexities of assessing environmental performance in the context of building design, focusing on the balance between CO₂ sequestration and embodied energy. Central to this study is the development of a model designed to maximize carbon uptake and minimize the embodied energy of buildings. Key results include the identification of critical parameters, such as the extension of a building's lifespan and its relationship with environmental impact, as well as the crucial balance between CO₂ and embodied energy. The model emphasizes the importance of these parameters, with particular attention to the lack of data on life cycle energy and its impact on carbon accounting. The methodology involves the identification and critical evaluation of these parameters, and Dutch databases, such as the Nationale Milieu Database (NMD) and calculation methods like the MPG, transforming them into a model for practical application within the design process. This study concludes that extending a building’s lifespan plays a significant role in reducing its carbon footprint over time, and that transparent, standardized methodologies and comprehensive data collection are essential to optimize the environmental impact of building designs.

De transitie van de klassiek geïnspireerde architectuur richting de hedendaagse moderne architectuur in Nederland wordt in beeld gebracht rond de periode van 1900 tot 1970. Er wordt onderzocht waarom moderne bouwwerken vaak gevoelswaarde en esthetiek lijken te verwaarlozen ten gunste van functionaliteit, kostenreductie en bouwefficiëntie. Het onderzoek streeft ernaar te begrijpen hoe en waarom het modernisme de traditionele architectuur heeft verdrongen en toont de verschuiving van de architectuurwaardering. De onderzoeksopzet omvat een chronologische analyse van bouwstijlen, gekoppeld aan economische en bouwtechnische ontwikkelingen, en onderzoekt controverses en kritieken die leidden tot overgangen onder bouwstijlen.

De Nederlandse architectuurgeschiedenis van de 20e eeuw kenmerkt zich door een voortdurende dynamiek, bestempeld door innovatieve stromingen zoals de jugendstil, het expressionisme en het nieuwe bouwen, evenals tegengestelde tendensen zoals de heroriëntatie en het traditionalisme. Deze veranderingen worden aangedreven door economische fluctuaties en technologische vooruitgang, waarbij nieuwe materialen en bouwtechnieken hun intrede doen. Terwijl de 19e-eeuwse bouwmaterialen zoals baksteen en zandsteen blijven, verschuift de nadruk naar eenvoudigere ontwerpen met gladdere texturen en het gebruik van materialen zoals beton, glas, kunststof en andere imitatiematerialen. Verder is de wederopbouwarchitectuur na de Tweede Wereldoorlog een belangrijke periode die zich sterk richt op levenskwaliteit en welvaart, waardoor de klassieke stijlmotieven volledig plaatsmaken voor nieuwe ontwerpen gericht op een snelle en minimalistische economie. De moeilijke interpretatie van moderne architectuur zonder klassieke referenties kan de waardering hiervoor doen belemmeren. Deze waardering richt zich niet noodzakelijk op de daadwerkelijke ouderdom, maar eerder op de traditionele aspecten van het ontwerp.