Diamond Open Access is a scholar-led publishing model in which content is made freely accessible to readers, under an open licence, at no cost to authors. In recent years this model has gained increased visibility and popularity as it is seen as an alternative to commercial publishing.This guide has been written for all journal editors (in the Netherlands and beyond) who find themselves uncomfortable with the hold of commercial publishers over their journals and would like to transition their journal to a Diamond Open Access publication model. It provides an overview of which steps to take while considering the flip to Diamond Open Access, which routes are possible (subscribe to open, university presses, publishing platforms and do-it-yourself publishing) and which are the costs and possibility of funding the journal under the new model.

Machiel V rijenhoek (1884-1947) was van 1923 tot 1941 wethouder Stedelijke Ontwikkeling en Volkshuisvesting voor de SDAP in Den Haag . Hij genoot voor de Tweede Wereldoorlog tevens bekendheid als vakbondsleider, voorvechter van technisch middelbaar onderwijs en als architect. Zijn jeugd tot jongvolwassenheid bracht Vrijenhoek grotendeels door in het Weeshuis der Hervormden aan de Lange Achtergracht in Schiedam. Hem werden scholing en opleidingsmogelijkheden geboden die hij als arbeidersjongen nooit zou hebben gekregen. Zijn verhaal geeft een helder beeld van leven van een weesjongen rond de eeuwwisseling van de twintigste eeuw.

In February 2020, CESAER published a position paper (CESAER, 2020) expressing its support for further strengthening of Open Science and Open Access in Horizon Europe. The importance of Open Access publishing of conference materials was explicitly mentioned due to its importance to universities of science & technology (S&T). As a follow-up to this position, this paper explores the current workflows around making conference papers in the Engineering disciplines openly available at a number of CESAER Member institutions. Recent initiatives aimed to make Open Access the default scholarly communications standard (e.g. the Plan S initiative) have mostly put emphasis on journal research articles, but conference papers and proceedings are also a key research output at the universities of S&T united in CESAER. This papers explores how large the fraction of conference papers is against the total number of research outputs, how often they are being published Open Access and what actions may be envisioned to increase their accessibility and mid- and long-term visibility. An analysis of the institutional research outputs for CESAER Member institutions involved in this study shows that roughly 40% of the publications at universities of S&T are conference papers, while the remaining 60% are research articles in journals and periodicals (based on the Web of Science Core Collection). The paper argues that the relevance of these conference papers for specific fields in the engineering disciplines like Computer Science and Electronic and Electrical Engineering cannot be overstated underlining the importance of addressing this area. By comparing the amount of publications stored in institutional systems against those indexed in international literature databases, the analysis highlights the very real prospect of these conference papers becoming ‘lost in space’', i.e., not being indexed or made openly available anywhere. Even if an expanded, more comprehensive version of many of these conference papers may eventually be published as journal articles, this absence of references even at a metadata level for the original conference papers means a real risk of wasted research, a loss in citations and several missed opportunities for collaborations with non-academic partners including industry. This paper further explores whether a more effectively applied policy for making these research outputs openly available at institutional repositories might be a good strategy to ensure the findability and discoverability, even after conference websites expire or are taken down. Several recommendations are suggested for institutions hosting conferences of their own, and for authors of the conference papers, towards establishing a shared understanding of what the rights of authors are in terms of openly sharing at least the full-text of accepted manuscripts. The paper calls on research funding and performing organisations, notably including the members of cOAlition S, to make a dedicated effort to ensure that conference outputs follow the same high-standard publishing workflows that apply to journal articles, including the issuing of persistent identifiers and clear policies by conference organisers regarding the authors’ rights to disseminate them via their institutional systems. This notably includes applying the rights retention strategy for conference outputs. Concretely, researchers who wish to deposit their author-accepted manuscript in a repository with an open license (e.g. CC BY), and without any embargo, must always be able to do so, including for peer-reviewed conference papers and proceedings.

Among the academics at TU Delft, editorship for academic journals and conference papers takes many forms. In all of this diversity, there are several factors that all editors have in common. First of all, an editor needs to understand what is going on in their own specialist field, be able to assess potential new insights and always be in search of essential reading for their own journal or conference. Attending conferences and networking at them – as well as in other places – is essential. For the Library it is important to know how editors work, and what they need, as we are preparing ourselves for the role as university press “TU Delft Open. This way we will be able to support them optimally.

Huisvesting van minder draagkrachtige Hagenaars hield de gemoederen al in de 19de eeuw bezig en is ook nu nog actueel. Voortdurend speelt de discussie of de woningbouw kan worden overgelaten aan ‘de markt’ of dat de overheid zich er verregaand mee moet bemoeien. In Compact en Harmonisch worden de belangrijke momenten geschetst die door de jaren heen de bouw van sociale huurwoningen hebben beïnvloed. De beschrijving begint met de periode tot aan de Woningwet van 1901 en eindigt bij de binnenstedelijke herstructurering en de VINEX-uitleg in de afgelopen jaren. Aan bod komen ontwikkelingen op nationaal niveau, maar ook specifiek Haagse discussies. Soms worden historische onderwerpen aangestipt die nu weer actueel zijn, zoals ‘scheefwonen’ in de jaren ’20 van de vorige eeuw en vluchtelingenopvang in 1914, 1940 en 1956. Na het standaardwerk van P. Bakker Schut, De Volkshuisvesting te ’s-Gravenhage 1914-1939, dat verscheen in 1940, zijn er meerdere publicaties verschenen over de stedenbouwkundige en/of architectonische ontwikkeling van Den Haag, maar een overzicht van de ontwikkelingen op het gebied van de sociale woningbouw was er nog niet. Dat maakt dit boek, met vele historische afbeeldingen, onmisbaar voor eenieder die is geïnteresseerd is in de geschiedenis van de volkshuisvesting en voor al diegenen die zijn geïnteresseerd in de geschiedenis van Den Haag. Compact en Harmonisch is een publicatie van de gemeente Den Haag (afdeling Monumentenzorg en Welstand) en Stichting Publicaties Haags Erfgoed (SPHE), uitgegeven door Stokerkade cultuurhistorische uitgeverij.

Samuel Sarphati (1813-1866) is een van de grootste Amsterdammers van de negentiende eeuw, een visionaire, onstuitbaar actieve plannenmaker, die zijn carrière begon als armenarts en zich van meet af aan inzette voor verbetering van de volkshygiëne en bestrijding van de catastrofale armoede van de werkmansstand. Het verhogen van het nationale welzijn was in zijn visie alleen mogelijk door de modernisering van nijverheid en handel, en daarbij was een nieuwe organisatie van beroepsleven en -scholing onmisbaar. Bovendien moest industrieel Nederland door publicaties en tentoonstellingen van de nieuwe ontwikkelingen op de hoogte gehouden worden. Zo begon hij een moderne middelbare school, werd grondlegger van een beroepsorganisatie voor apothekers met bijbehorende beroepsopleiding, reorganiseerde de Amsterdamse vuilverwerking, richtte de eerste industriële meelmalerij en broodbakkerij op en werd actief als directeur van Amsterdams tweede arbeiderswoningbouwvereniging. Zijn droom van een modern, nieuw, vooruitstrevend Amsterdam resulteerde in een uitbreiding van de stad met een prestigieus industrieel expositiecentrum - het Paleis voor Volksvlijt - en het Amstel Hotel als centrale punten, omgeven door ruime, gerieflijke en gezonde woonwijken als overloopgebied ter ontlasting van de verloederde oude binnenstad. Bijna 150 jaar na Sarphati's dood is nu voor het eerst een biografie over hem geschreven, door politicoloog Henne van der Kooy en historicus Justus de Leeuwe. Zij beschrijven het rijke, boeiende leven van Samuel Sarphati en brengen aan de hand van de grote diversiteit van zijn activiteiten tevens het maatschappelijke leven in de negentiende eeuw in kaart.