Deze thesis onderzoekt de architectonische ontwikkeling van de terminal van Amsterdam Airport Schiphol in de 20e eeuw. Schiphol is in de loop van de eeuw geëvolueerd van een klein militair vliegveld tot een van de belangrijkste internationale luchthavens ter wereld. De centrale onderzoeksvraag luidt als volgt:
"Hoe is de architectuur van de terminal van Schiphol in de 20e eeuw ontwikkeld, en welke factoren hebben deze veranderingen beïnvloed?"
De analyse is opgedeeld in drie tijdsperiodes. In de eerste fase (1900-1940) was de luchthaven nog in opkomst en stond functionaliteit centraal. De eerste terminal gebouwd in 1927 (beter bekend als het stationsgebouw), vertoonde kenmerken van de Amsterdamse School en het modernisme, maar was voornamelijk praktisch ontworpen.
Na de Tweede Wereldoorlog (1945-1970) werd Schiphol herbouwd met een nadruk op modernistische principes zoals strakke geometrische vormen en het gebruik van glas en staal. In deze periode ontstond de focus op efficiëntie en overzichtelijkheid, wat leidde tot de bouw van een nieuwe terminal in 1967.
Vanaf de jaren 70 groeide Schiphol uit tot een internationale hub, wat leidde tot grootschalige uitbreidingen. De architectuur richtte zich op modulariteit, transparantie en passagierservaring. Terminal 3 en Schiphol Plaza, opgeleverd in de jaren 90, laten een transformatie van Schiphol zien tot een volwaardige ‘AirportCity’, waarin niet alleen luchtvaart, maar ook commerciële en stedelijke functies werden geïntegreerd.
Uit dit onderzoek blijkt dat de architectonische ontwikkeling van Schiphol werd beïnvloed door technologische vooruitgang, veranderingen in de luchtvaartsector en maatschappelijke ontwikkelingen. Schiphol evolueerde van een klein militair vliegveld naar een groot knooppunt waar efficiëntie, comfort en commerciële functies samenkomen. Deze transformatie laat het belang zien van een flexibele en toekomstgerichte benadering van luchthavenarchitectuur.