Deze thesis onderzoekt de invloed van Philips op de verstedelijking van Eindhoven tussen 1891 en 1972. Vanuit historisch, ruimtelijk en sociaal perspectief wordt geanalyseerd hoe de groei van het technologiebedrijf de stad structureel heeft veranderd. Philips speelde een sleutelrol in de transformatie van Eindhoven van een agrarisch marktstadje tot een industrieel en technologisch centrum. De bedrijfsexpansie leidde tot grootschalige woningbouwprojecten zoals Philipsdorp en Drents Dorp, beïnvloedde infrastructuur en stimuleerde suburbanisatie. Philips fungeerde als ‘onzichtbaar stadsbestuur’ en bepaalde mede het gemeentelijke beleid, vooral in de naoorlogse wederopbouw. Door kaartenonderzoek en archiefmateriaal is de ruimtelijke groei van de stad in kaart gebracht. De thesis laat zien hoe private bedrijven diepgaande invloed kunnen hebben op stedelijke ontwikkeling, waarbij Philips niet alleen fysieke, maar ook sociale en bestuurlijke structuren vormgaf. Eindhoven werd in deze periode letterlijk en figuurlijk gebouwd naar de behoeften van het bedrijf.

In English:
This thesis examines the influence of Philips on the urbanization of Eindhoven between 1891 and 1972. From historical, spatial, and social perspectives, it analyzes how the growth of this technology company structurally transformed the city. Philips played a key role in the transformation of Eindhoven from an agrarian market town into an industrial and technological center. The company’s expansion led to large-scale housing projects such as Philipsdorp and Drents Dorp, influenced infrastructure development, and stimulated suburbanization. Philips functioned as an “invisible city government,” actively shaping municipal policies—especially during the post-war reconstruction period. Through cartographic analysis and archival research, the spatial expansion of the city is mapped and visualized. This thesis demonstrates how private companies can exert profound influence on urban development, with Philips shaping not only the physical environment, but also the social and administrative structures of the city. During this period, Eindhoven was quite literally built to meet the needs of the company.

Deze thesis onderzoekt waarom de Hoeksche Waard eruitziet zoals ze eruitziet. Aan de hand van een kaartenstudie is de ruimtelijke ontwikkeling van het eiland door de eeuwen heen in beeld gebracht. Acht kaarten, elk representatief voor een andere periode tussen de 14e en 21e eeuw, vormen de kern van het onderzoek. Daarbij is gebruikgemaakt van historisch kaartmateriaal, literatuur en digitale bewerking. De kaarten worden ondersteund door toelichtingen waarin de historische context en ruimtelijke veranderingen worden verklaard. De studie laat zien hoe de Hoeksche Waard is gevormd door overstromingen, zoals de Sint-Elisabethsvloed van 1421, grootschalige inpolderingen in de 15e en 16e eeuw, en infrastructurele ontwikkelingen zoals de aanleg van bruggen, tunnels en snelwegen in de 20e eeuw. Ondanks de toenemende bereikbaarheid en suburbanisatie is het agrarische karakter grotendeels behouden gebleven. Zo wordt duidelijk dat de huidige vorm en identiteit van de Hoeksche Waard het resultaat zijn van een eeuwenlange wisselwerking tussen water, menselijk ingrijpen en bestuurlijke keuzes.

De stolpboerderij is een voorbeeld van een historische karakteristieke architectuur in de provincie van Noord-Holland. Van deze boerderij zijn meerdere typeringen gebouwd, waarbinnen verschillende variaties hebben plaatsgevonden vanaf de zeventiende eeuw. In deze scriptie zal specifiek het Noord-Hollandse type bestudeerd worden in de omgeving Alkmaar en omstreken. Het doel is om te onderzoeken hoe de architectuur van dit type stolpboerderij in deze regio zich ontwikkeld heeft vanaf de zeventiende eeuw tot heden. Dit wordt gedaan door middel van twee architectonische onderzoeksmethoden. De eerste is de case study. Hiervoor worden bouwtekeningen van acht stolpboerderijen van het Noord-Hollandse type geanalyseerd, die onderverdeeld zijn in vier perioden. De tweede methode is logische redenatie, waarbij de drie Vitruviaanse basisbeginselen voor architectuur, firmitas (sterkte), utilitas (nut) en venustas (schoonheid), gebruikt worden om de case studies te analyseren. In combinatie met literatuurstudie heeft de toepassing van deze methoden geleid tot meerdere bevindingen over de betreffende ontwikkeling. Tussen 1600 en 1950 zijn de grootste veranderingen vooral esthetisch van aard geweest, waarbij verschillende stijlkenmerken in de voorgevels door de eeuwen heen geïntroduceerd zijn. Na 1950 is de ontwikkeling grotendeels functioneel van aard geweest, met het verdwijnen van de boerderijfunctie van de Noord-Hollandse stolpboerderij en de introductie van de moderne draagconstructie. Hierbij worden de originele karakteristieke esthetische kenmerken van voorgangers uit de vorige eeuwen hergebruikt.

Deze scriptie onderzoekt hoe het stadsgezicht van Venlo zich heeft ontwikkeld tussen 1850 en nu. Aan de hand van historische kaarten, literatuurstudie en visuele analyse is onderzocht welke factoren invloed hadden op de stedelijke ontwikkeling. Belangrijke ingrijpende momenten waren het verlies van de vestingstatus en de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog, die tot structurele veranderingen in de stad leidden. In de daaropvolgend wederopbouwperiode lag de nadruk op modernisering en verkeersontsluiting, wat resulteerde in het Brugplan. Dit plan voorzag in een verbeterd wegennet, maar sloot slecht aan op de herontwikkeling van de binnenstad, mede door een gebrek aan afstemming tussen ontwerpvisies. Vanaf de jaren ’60 kreeg Venlo een nieuwe stadsvisie, gericht op toerisme. De binnenstad transformeerde tot een voetgangersgerichte winkelzone waarin het autoverkeer werd geweerd en ruimte ontstond voor projecten zoals de Maasboulevard. Het onderzoek toont aan dat, hoewel delen van de oorspronkelijke structuur behouden zijn gebleven, veel architectonisch erfgoed verloren is gegaan. De studie maakt inzichtelijk hoe functionele en ruimtelijke keuzes het historische stadsbeeld blijvend hebben beïnvloed.

Until 1840, The Hague was a relatively small city. However, by 1920 its population had grown to 350,000—five times larger than in 1840—marking its transformation into a modern city. This significant growth coincided with major transportation developments, the construction of two main train stations in 1843 and 1871, and the inauguration of the first horse-drawn tram line in 1864. This thesis investigates whether and how these transportation advancements influenced the rapid expansion of the city.
A mapping analysis was conducted to trace urban changes from 1843 to 1940, spanning the opening of the Hollands Spoor station to the stagnation brought by World War II. This analysis reveals key developments: the disappearance of canals, the extension of the tram line to Scheveningen, significant northwestward expansion, the emergence of industrial zones around Hollands Spoor, and the spatial limitations created by the railway line. Chapter 5 further explores the relationship between these transformations and the transportation system.
The study shows that trains and trams had differing impacts. The railway acted as a physical barrier, slowing development in areas behind the station, while the tram system facilitated uneven urban growth, particularly toward the northwest. This was largely due to the high cost of public transport, which initially served only the upper class. As a result, affluent areas remained relatively stable, while working-class populations settled near the industrial zones surrounding the stations.
These outcomes reflect multiple historical and geographical factors. The rise of industrial zones was influenced by the Second Industrial Revolution, while the choice to locate stations in peat areas also shaped urban development. While results may differ in other geographic contexts, this thesis stresses the importance of considering multiple factors, economic, social, and environmental, when planning transportation infrastructure.

Initial research into comparative academic discourse about the UK and The Netherlands’ post-WWII New Towns Programme (NTP), and specifically its culmination in the last of the New Towns, was found to be very limited. In isolation, Milton Keynes and Almere are often exaggerated and considered part of a unique chronology by scholars typically from these respective countries.

In response, The Last of the New Towns study was carried out as part of the AR2A011 Architecture History Thesis module of the TU Delft MSc Architecture course. It is hoped that the following publication is the start of a greater corpus of work on New Town planning by the author. Born in Hertfordshire, the neighbouring county to Milton Keynes (Buckinghamshire), and now an international student at TU Delft, the module provided a special opportunity to understand and learn about New Towns in the context of both British and Dutch policy and planning.
Surprised by the many similarities between the two — starting from the Green Belt and the Groene Hart (Green Heart) and concluding with the polynuclear planning of Milton Keynes and Almere — this study positions the intersection of planning doctrine against each other from National to New Town scale.

This thesis examines the architecture of Dutch station buildings during the rise of the railways between 1840 and 1875. By analysing four representative stations - the Willemspoort station in Amsterdam (HIJSM, 1843), the Smallepad station in Amersfoort (NCS, 1863), the Rhijnspoorweg station in The Hague (NRS, 1870) and Dordrecht station (MESS, 1872) - insight is gained into how siting, style, building layout and routing came together in the design of this new building type.
The research question here is: how were railway company station buildings created and designed in terms of architecture and function between 1840 and 1875?
The research shows that the station was more than a functional junction during this period. It functioned as a representative structure that reflected the railway company's identity and ambitions. Stations were usually located at the edge of the historic city centre and approached frontally, which reinforced their role as a city gateway.
The companies employed different design strategies: for instance, the HIJSM and NRS opted for monumental neo-classical designs, while NCS and MESS built more functional and sober stations in neo-Renaissance style. The layout, however, showed many similarities, with hierarchical structure, clear zoning and direct access to the platform. The Hague and Dordrecht thereby paid extra attention to passenger flow.

The thesis concludes that during this period, the station building developed into a recognisable and meaningful building type, based on a shared design strategy in which representation, spatial arrangement and user-oriented routing were central.

This thesis explores how colonial and post-colonial influences have shaped the urban development and architectural identity of Erbil from 1900 to the present. While the Erbil Citadel has represented the historical core of the city, the 20th and 21st centuries marked a shift toward large-scale spatial expansion and architectural transformation. The research focuses on five key periods: the traditional city, the British Mandate period, the Kingdom of Iraq, the Ba’athist regime and the post-2003 modernization era. Each period brought different external powers, policies and planning ideologies that left a lasting impact on Erbils built environment.
Through historical mapping, spatial analysis on the case study of Erbil, the thesis identifies patterns in the way urban form and architecture evolved over time. The study highlights a relationship between urban expansion and architectural change, showing how new planning models allowed the introduction of different building styles and materials. It also examines how local architectural traditions fade away in response to these changes.
By outlining the shifts in both city planning and building culture, this research offers an understanding of how external forces and local adaptation have shaped the current identity of Erbil. This way the thesis provides insights into the complex relationship between politics, planning and architecture in Erbil.

This history paper explores how the facades of Dutch residential buildings have changed from 1920 to today. It looks at how social, economic, political, and architectural developments influenced these changes. The main question is: How and why have Dutch residential facades evolved over the past century, and what role did broader societal developments play in this transformation? The study uses a historical approach to follow key changes; from the decorative brickwork and craftsmanship of the early 20th century, to the simple, functional designs after World War II, and finally to modern facades that focus on sustainability and energy efficiency. Important government policies, such as the Woningwet (1901), Wederopbouwwet (1950), Klimaatakkoord (2019), and Omgevingswet (2024), played a major part in shaping how facades look and function. The research shows that Dutch architecture has continually adapted to changing needs. Economic challenges, housing shortages, and climate concerns have led to more standardised, compact, and eco-friendly designs. Throughout all of this, Dutch residential architecture has shown a strong ability to balance strict building rules with creative and innovative design solutions.

Deze thesis onderzoekt de unieke stedenbouwkundige ontwikkeling van Den Haag, met specifieke aandacht voor de invloed van de nabijgelegen kust en de verbinding met Scheveningen: de Schevningseweg. Waar veel Nederlandse steden ontstonden als handelsnederzettingen aan rivieren, ontwikkelde Den Haag zich als bestuurscentrum zonder directe handelsfunctie of natuurlijke haven. De ligging aan de kust, de afwezigheid van stadsmuren en de bijzondere relatie met het Binnenhof bepaalden een afwijkende stedelijke structuur.

Deze thesis onderzoekt de architectonische ontwikkeling van de terminal van Amsterdam Airport Schiphol in de 20e eeuw. Schiphol is in de loop van de eeuw geëvolueerd van een klein militair vliegveld tot een van de belangrijkste internationale luchthavens ter wereld. De centrale onderzoeksvraag luidt als volgt:
"Hoe is de architectuur van de terminal van Schiphol in de 20e eeuw ontwikkeld, en welke factoren hebben deze veranderingen beïnvloed?"
De analyse is opgedeeld in drie tijdsperiodes. In de eerste fase (1900-1940) was de luchthaven nog in opkomst en stond functionaliteit centraal. De eerste terminal gebouwd in 1927 (beter bekend als het stationsgebouw), vertoonde kenmerken van de Amsterdamse School en het modernisme, maar was voornamelijk praktisch ontworpen.
Na de Tweede Wereldoorlog (1945-1970) werd Schiphol herbouwd met een nadruk op modernistische principes zoals strakke geometrische vormen en het gebruik van glas en staal. In deze periode ontstond de focus op efficiëntie en overzichtelijkheid, wat leidde tot de bouw van een nieuwe terminal in 1967.
Vanaf de jaren 70 groeide Schiphol uit tot een internationale hub, wat leidde tot grootschalige uitbreidingen. De architectuur richtte zich op modulariteit, transparantie en passagierservaring. Terminal 3 en Schiphol Plaza, opgeleverd in de jaren 90, laten een transformatie van Schiphol zien tot een volwaardige ‘AirportCity’, waarin niet alleen luchtvaart, maar ook commerciële en stedelijke functies werden geïntegreerd.
Uit dit onderzoek blijkt dat de architectonische ontwikkeling van Schiphol werd beïnvloed door technologische vooruitgang, veranderingen in de luchtvaartsector en maatschappelijke ontwikkelingen. Schiphol evolueerde van een klein militair vliegveld naar een groot knooppunt waar efficiëntie, comfort en commerciële functies samenkomen. Deze transformatie laat het belang zien van een flexibele en toekomstgerichte benadering van luchthavenarchitectuur.

De transitie van de klassiek geïnspireerde architectuur richting de hedendaagse moderne architectuur in Nederland wordt in beeld gebracht rond de periode van 1900 tot 1970. Er wordt onderzocht waarom moderne bouwwerken vaak gevoelswaarde en esthetiek lijken te verwaarlozen ten gunste van functionaliteit, kostenreductie en bouwefficiëntie. Het onderzoek streeft ernaar te begrijpen hoe en waarom het modernisme de traditionele architectuur heeft verdrongen en toont de verschuiving van de architectuurwaardering. De onderzoeksopzet omvat een chronologische analyse van bouwstijlen, gekoppeld aan economische en bouwtechnische ontwikkelingen, en onderzoekt controverses en kritieken die leidden tot overgangen onder bouwstijlen.

De Nederlandse architectuurgeschiedenis van de 20e eeuw kenmerkt zich door een voortdurende dynamiek, bestempeld door innovatieve stromingen zoals de jugendstil, het expressionisme en het nieuwe bouwen, evenals tegengestelde tendensen zoals de heroriëntatie en het traditionalisme. Deze veranderingen worden aangedreven door economische fluctuaties en technologische vooruitgang, waarbij nieuwe materialen en bouwtechnieken hun intrede doen. Terwijl de 19e-eeuwse bouwmaterialen zoals baksteen en zandsteen blijven, verschuift de nadruk naar eenvoudigere ontwerpen met gladdere texturen en het gebruik van materialen zoals beton, glas, kunststof en andere imitatiematerialen. Verder is de wederopbouwarchitectuur na de Tweede Wereldoorlog een belangrijke periode die zich sterk richt op levenskwaliteit en welvaart, waardoor de klassieke stijlmotieven volledig plaatsmaken voor nieuwe ontwerpen gericht op een snelle en minimalistische economie. De moeilijke interpretatie van moderne architectuur zonder klassieke referenties kan de waardering hiervoor doen belemmeren. Deze waardering richt zich niet noodzakelijk op de daadwerkelijke ouderdom, maar eerder op de traditionele aspecten van het ontwerp.

Deze thesis onderzoekt de impact van het verlies van ornamenten op de gevels van de
binnenstad van Tilburg in relatie tot de waardering van de stad. De definitie van het
ornament blijft een centraal discussiepunt binnen de architectuur, aangezien het
subjectief van aard is en de waardering ervan variabel is. Niettemin tracht deze thesis
een algemeen aanvaardbare opvatting te creëren over de definitie en waardering van het
ornament. Mede door middel van veldonderzoek is geprobeerd een patroon te
ontdekken in de waardering van ornamenten op gevels en of deze bijdragen aan de
algehele waardering van een binnenstad, in dit geval die van Tilburg. Voor een vollediger
begrip van de hedendaagse uitstraling van Tilburg wordt een grondige analyse van de
stadsgeschiedenis uitgevoerd. Deze analyse wordt vervolgens vergeleken met de
geschiedenis van de nabijgelegen stad Breda, om te onderzoeken waarom Tilburg
wellicht niet hetzelfde bourgondische karakter vertegenwoordigd als Breda. Deze
vergelijking tracht ook te verklaren waarom het verlies van ornamenten in de binnenstad
van Tilburg meer uitgesproken lijkt te zijn dan in Breda. De bevindingen van deze analyse
worden gebruikt om de hoofdvraag te beantwoorden: Wat is de invloed van het gebrek of
verlies aan ornamenten op de gevels van gebouwen op de waardering van de binnenstad
van Tilburg?

Nederlands: De stad Maastricht, als een van de oudste stedenvan Nederland, kenmerkt zich door zijn unieke middeleeuwse architectuur enstructuur. Deze studie onderzoekt de nauwe relatie tussen de fysieke lay-out enstructuur van Maastricht en het publieke leven in de stad gedurendeverschillende historische periodes, van de late Romeinse tijd tot de modernetijd. De centrale vraag van dit onderzoek is: "Hoe hebben de fysiekelay-out en structuur van Maastricht zich ontwikkeld in samenhang met hetpublieke leven gedurende de late Romeinse tijd, middeleeuwen en modernetijd?" Het onderzoek richt zich met name op het stadscentrum en analyseertdrie sleutelgebieden: het oud Castellum & de Onze Lieve Vrouwe,Sint-Servaas & het Vrijthof, en de Markt & het Stadhuis, in zowelvroege als late periodes. Door de transformaties van deze zones te onderzoeken,wordt inzicht verkregen in hoe stedelijke ontwikkelingen en het dagelijks levenelkaar hebben beïnvloed door de geschiedenis heen. Het doel van het onderzoekis om de evolutie van de fysieke lay-out en structuur van Maastricht tebegrijpen in relatie tot het publieke leven, en hoe deze ontwikkelingen hethedendaagse stedelijke landschap hebben gevormd. De methodologie omvat hetgebruik van archiefkaarten, geschreven bronnen en historisch kaartmateriaal omreconstructiekaarten te maken die inzicht bieden in de veranderingen enontwikkelingen in publieke ruimtes, openbare gebouwen en infrastructuur vanMaastricht door de tijd heen.

English: The city of Maastricht, as one of the oldest cities in the Netherlands, ischaracterized by its unique medieval architecture and structure. This studyexplores the close relationship between the physical layout and structure ofMaastricht and public life in the city during different historical periods,from the late Roman era to modern times. The central question of this researchis: "How have the physical layout and structure of Maastricht developed inconjunction with public life during the late Roman period, Middle Ages, andmodern times?" The research focuses particularly on the city center andanalyzes three key areas: the old Castellum & the Onze Lieve Vrouwe,Sint-Servaas & the Vrijthof, and the Markt & the Stadhuis, in bothearly and late periods. By examining the transformations of these areas,insight is gained into how urban developments and daily life have influencedeach other throughout history. The aim of the research is to understand theevolution of Maastricht's physical layout and structure in relation to publiclife, and how these developments have shaped the contemporary urban landscape. Themethodology involves the use of archival maps, written sources, and historicalmap material to create reconstruction maps that provide insight into thechanges and developments in public spaces, public buildings, and infrastructurein Maastricht over time.

Deze scriptie onderzoekt de evolutie van H.P. Berlages oorspronkelijke visie voor Plan Zuid en de vertaling ervan naar de daadwerkelijke stedelijke en architectonische vormgeving van Amsterdam-Zuid. Het onderzoek richt zich op de aanpassingen die zijn gemaakt in het ontwerp van Plan Zuid en de motieven achter deze aanpassingen.
De historische context wordt grondig onderzocht, waarbij aandacht wordt besteed aan de belanghebbenden en hun invloed op de ontwikkeling van Plan Zuid. Externe factoren zoals economische depressie en oorlog hebben invloed gehad op bepaalde delen van Plan Zuid. Vervolgens wordt Berlages visie op Plan Zuid geanalyseerd en vergeleken met de daadwerkelijke uitvoering. Berlages visie evolueerde van een dynamische tuinstad naar een concept van monumentaliteit en harmonie. Deze visie is grotendeels instant gebleven. Specifieke aandacht wordt besteed aan de Rijnbuurt en de Prinses Irenebuurt, waar significante aanpassingen zijn doorgevoerd. De invloed van financiën en functionaliteit op de uiteindelijke vormgeving van Plan Zuid wordt geïllustreerd door de aanpassingen die zijn doorgevoerd in latere gebieden. Ook Berlages opvattingen over de architectuur van Plan Zuid worden onderzocht, waarbij de invloed van het historische kader wordt belicht.
De scriptie concludeert dat stedelijke planning een voortdurende dialoog is tussen visies en praktische realiteit, zoals geïllustreerd door de evolutie van Plan Zuid.

The Haarlemmermeer is a municipality in the west of the Netherlands that has formed completely through the reclamation of the former lake of the same name. In its extensive history, we can suppose that the Haarlemmermeer has not had a linear development, in the sense that through time, it has faced many setbacks that impeded different kinds of progress to take place. Firstly, we see this in the efforts to reclaim the lake, which took over two centuries and many plans to achieve. Secondly, we see this through the harsh conditions that were present after the reclamation, where urbanization started of slowly and agriculture was made difficult. Lastly, we see it in infrastructure, where shipping, railways and the airport have all faced hurdles in attempts to grow. This paper uses a series of schematic maps to examine and understand the non-linear development of the Haarlemmermeer since the first reclamation plans of the 1600s, till the present.

In deze thesis wordt de ontwikkeling van de stad Groningen van het ontstaan tot heden vergeleken met de ontwikkeling van de steden Leeuwarden en Amsterdam om zo een antwoord te geven op de hoofdvraag: “Hoe is de stad Groningen in het verleden (in verhouding) zo groot geweest en waardoor is deze groei in vergelijking met andere steden gestagneerd?”. Gebaseerd op historische kaarten, de ontwikkeling van de steden en een koppeling hiervan met de spelende maatschappelijke ontwikkelingen, is vanuit het onderzoek duidelijk geworden dat de steden gezamenlijke stagnatieperiodes kennen. Dit zijn de periodes vanaf het bestaan tot de 15e eeuw, de 18e- en 19e eeuw en de periode van 1930 tot 1950. Groningen kent geen individuele stagnatieperiode waardoor de groei in vergelijking tot andere steden is gestagneerd. Andere steden zijn ten opzichte van Groningen verder gegroeid gedurende de Gouden Eeuw en de periode na de Tweede Wereldoorlog door de centrale ligging ten opzichte van andere steden en de internationale markt.

Leiden kent een rijke geschiedenis, vanaf de oorsprong tot het heden. Van Romeinse nederzetting aan de Limes en de Rijn, tot een grote universitaire stad. In de geschiedenis van Nederland speelt Leiden een prominente rol als een stad, ontstaan tussen de 11e en 12e eeuw na Christus. De stad bloeide op vanwege haar strategische ligging. Gelegen op het kruispunt van diverse rivieren, fungeerde Leiden als een belangrijk handelscentrum, wat bijdroeg aan haar groei. Met name de opkomst van de textielindustrie zorgde voor een exponentiële ontwikkeling. De stad werd een bloeiend textielcentrum, waardoor Leiden op een bepaald moment zelfs naast Amsterdam als een van de belangrijkste steden van Nederland stond, ondanks haar oppervlakte.
De groei van Leiden door de eeuwen heen was op sommige momenten explosief, maar Leiden kende door de eeuwen heen ook stilstand en stagnatie. De stad breidde uit in oppervlakte en in functie. Handel, nijverheid en wetenschap bloeiden op, waardoor Leiden de reputatie verwierf van stad met aanzienlijke invloed. Echter, ondanks deze voorspoed, werd de groei van Leiden op een gegeven moment geremd en zelfs gestagneerd door verschillende lokale en nationale gebeurtenissen. Interessant is het dan om te onderzoeken of deze gebeurtenissen daadwerkelijk de groei van de stad hebben belemmerd, of dat ze eerder als katalysator hebben gefungeerd en waarom heeft Leiden er zoveel last van ondervonden?

De ontwikkeling van arbeiderswoningen in gemeente Amsterdam heeft veel doorgemaakt gedurende de 19de en 20ste eeuw. Onder andere eerste filantropische woningbouwverenigingen, de revolutiebouw, Woningwet uit 1901 en de Noodwoningwet hierna. Door Per tijdsblok te onderzoeken naar zowel de gemeentelijke en nationale schaal wordt hierna case studies geanalyseerd om een beeld van de ontwikkeling te geven.

In our contemporary quest to live and build more sustainably, the lessons that one can learn from the understanding of vernacular architecture, as well as the use of (engineered) timber in construction are often praised. Like in many other European countries throughout history, timber once was the most important construction material in the Netherlands. Especially in the north western part of the Netherlands (modern day North-Holland), timber buildings thrived. However, building practices and material use changed and traditions were lost. This thesis offers a concise overview of the role of timber as a construction material in our building practices in both Amsterdam and the rural landscape of North-Holland during the period between the roughly stated years of 1450 and 2000. Through the analysis of case studies, aided by a literature review, it is shown how different large historical events and subsequent societal and administrative changes in the researched period contributed to changing construction practices and material use.